இதுவெல்லாம் ஒரு தீர்ப்பு..?!

பொதுவாக ஒரு நீதிமன்றம் இந்தியாவில் உள்ள சிவில் சட்டப்படி தீர்ப்பளிப்பதாக இருந்தால், அயோத்தியில் இடிக்கப்பட்ட பாபரி மஸ்ஜித் நிலம் தொடர்பான வழக்கை விசாரித்து தீர்ப்பளிக்க ஒரு மாத காலமே போதுமானதாகும். ஏனெனில் கொடுக்கப்பட்ட ஆதாரங்கள் அவ்வளவு தெளிவாக இருந்தன. ஆனால் இந்தியாவின் மதச் சார்பின்மைக்கு சவாலாக இருந்த இந்த வழக்கில், வரலாற்று உண்மைகளையும் ஆதாரங்களையும் குழி தோண்டிப் புதைத்து இச்சமரச தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டுள்ளது!

ஆம்!சர்ச்சைக்குரிய இடத்தை மூன்றாக பிரித்து ஒரு பங்கை முஸ்லிம்களுக்கும் இரண்டு பங்கை இந்துக்களுக்கும் கொடுக்குமாறு அலகாபாத் லக்னோ உயர் நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்துள்ளது, நேர்மையான இந்து சகோதர சகோதரிகளையே வியக்க வைத்துள்ளது! உணர்ச்சிப் பூர்வமான பிரச்னைக்கு ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் தீர்ப்பளிக்கவேண்டிய நீதிமன்றங்களிலும் இப்படியெல்லாம் ஒரு கட்டப் பஞ்சாயத்து தீர்ப்பு எழுதப்பட முடியும் என்பதை அயோத்திப் பிரச்னையில் அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றம் வழங்கியிருக்கும் தீர்ப்பு தெளிவுபடுத்துகிறது.

இந்தத் தீர்ப்பு எந்த சட்டத்தின் அடிப்படையிலும் வழங்கப்படவில்லை. நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் தீர்ப்புக் கூறாமல், சட்டப்படி இடம் யாருக்குச் சொந்தம் என்று தீர்மானிப்பதுதான் ஒரு நீதிமன்றத்தின் பணியாக இருக்கவேண்டுமே தவிர, சட்டங்களை அப்பட்டமாக மீறி அநீதியான முறையில் ஒரு தீர்ப்பை வழங்குவதற்கு நீதிமன்றமும் தேவையில்லை... தீர்ப்பும் தேவையில்லையே...! பங்காளிகளாக இல்லாத இருவருடைய‌ ஒரு சொத்து குறித்து வழக்கு வந்தால், ஆக்ரமித்தவனுக்கு இரண்டும் ஆக்ரமிக்கப்பட்டவனுக்கு ஒன்றும் என்று தீர்ப்பு அளிப்பதில் என்ன சட்ட அம்சம் இருக்கிறது? தாதாக்களின் கட்டப் பஞ்சாயத்து நிச்சயம் இதை விட சிறப்பானதாகவே இருக்கும்! அப்படியென்றால் நீதிமன்றங்கள் எதற்கு...?? ASI சர்வே செய்வதற்காக‌ கோடிக்கணக்கான ரூபாய்களை எதற்காக செலவிட வேண்டும்? இப்படி ஒரு தீர்ப்புக்காகவா இத்தனை முன்னேற்பாடுகளும், ஏகப்பட்ட பந்தோபஸ்துகளும்? நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் தீர்ப்பு வழங்க வேண்டும் என்றால், அது சமரச முயற்சியாக இருக்க வேண்டுமே தவிர, ஒரு நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பாக இருக்கக் கூடாது என்பதுதான், நியாய உணர்வு கொண்ட அனைத்து மக்களின் நியாயமான எதிர்பார்ப்பாக இருந்தது!

சிறுபான்மை சமூகத்திற்கு நேர்ந்த இந்த அநீதிக்கு எத்தனையோ நேர்மையான எழுத்தாளர்கள் இருந்தும் ஏனோ யாரும் இதுபற்றி மூச்சுவிட மறந்து விட்டார்கள்! ஆனால், இதுவே மற்ற மத மக்களுக்கு இதுபோன்ற அநீதி நடந்தாலும் நிச்சயமாக நாம் தட்டிக்கேட்கவோ அல்லது அதுபற்றி குரல் கொடுக்கவோ செய்வோம். ஏனெனில் மதமோ மார்க்கமோ நமக்கு சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் நீதி, நேர்மையை அப்போதுதான் நாம் உண்மையிலேயே கடைப்பிடித்தவர்களாவோம்!

அதுபோல் சில நியாய உள்ளங்களைத் தவிர‌ எல்லா அரசியல்வாதிகளும் 'இது நல்ல தீர்ப்பு, சரியான தீர்ப்பு' என்று பாராட்ட மட்டும் வாய் திறக்கிறார்கள். அரசியல்வாதிகள் அப்படிதான், போகட்டும்! ஆனால் இது சரியான தீர்ப்புதான் என்று சொல்லும் எந்த நடுநிலையாளர்களும் அவரவர்கள் தங்கள் வீட்டை இடித்துக் கொடுத்துவிட்டு, அதில் மூன்றில் ஒரு பங்கு மட்டும் தன‌க்கென்று வாங்கிக்கொள்வார்களா என்று நெஞ்சில் கைவைத்து சிந்தித்துக் கொள்ளட்டும்!


தீர்ப்பு சொல்லப்பட்ட அன்று இங்கு CNN செய்தி பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒரு ஆஃப்ரிக்க பெண்மணி கேட்ட ('இதுவெல்லாம் ஒரு தீர்ப்பா?' என்ற) கேள்வியை தான் இந்த இடுகைக்கு தலைப்பாக கொடுத்துள்ளேன். அதற்கு பிறகு அந்த பெண்மணி இந்திய அரசாங்கத்தையும் நீதித்துறையையும் காரித் துப்பாத குறையாக, "முஸ்லிம்களின் பள்ளிவாசல் வழக்கு கோர்ட்டில் ஒப்படைக்கப்பட்டு அந்த வழக்கு நிலுவையில் இருக்கும்போதே அது பகிரங்கமாக‌ இடிக்கப்பட்டதை, 'இப்படியும் ஒரு கையாளாகாத நீதிமன்றமா? இப்படியும் ஒரு கோழைத்தனமான அரசாங்கமா?' என்று உலகமே கேவலமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. இப்போது இப்படிப்பட்ட ஒரு தீர்ப்பைச் சொல்லி அங்குள்ள சிறுபான்மை மக்கள் இரண்டாம் தர குடிமக்களாக நடத்தப்படுவது மதச்சார்பற்ற நாடு என்று இந்தியா தன்னை சொல்லிக்கொள்ள தகுதியற்றது என்பதை நிரூபித்துவிட்டது" என்று அந்தப் பெண்மணி சொன்னதும், கூடியிருந்த மற்ற நாட்டுக்கார மக்களும் அதை ஆமோதித்ததும் (உண்மை அதுதான் என்றாலும்) நம்மை வெட்கித் தலைகுனிய வைக்கிறது :(  

எப்படியோ ஒன்றை மட்டும் சந்தேகத்துக்கு இடமில்லாத வகையில் தெளிவாக சொல்லிவிட்ட அந்த நீதிமன்றத்தை வேறு வழியில்லாமல் பாராட்டியே(?!) ஆகவேண்டும். அதாவது, இந்தியாவில் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் மக்களின் ஒரு விருப்பம், அது சட்ட விரோதமாக இருந்தாலும் அது நீதிமன்றத்தில் அங்கீகரிக்கப்படும். அதே சமயம், சிறுபான்மை மக்களின் சட்டப்படியான உரிமைகள் எதுவாக‌ இருந்தாலும் பெரும்பான்மை மக்கள் அதை விரும்பவில்லை என்று தெரிந்தால், அது சட்ட விரோதமானதாக முடிவுசெய்து தீர்ப்பளிக்க‌ப்படும் என்ற செய்தி இப்போது சொல்லாமல் சொல்லப்பட்டுள்ளது. எனவே நீதிமன்றங்களுக்கு அலைந்து பல ஆண்டுகள் சட்டப் போராட்டங்கள் நடத்தி, கடைசியில் இதுபோன்று அநியாயமான‌ ஒரு டுபாக்கூர் தீர்ப்புதான் கிடைக்கும் என்ற முடிவுக்கு தள்ளப்பட்டு, நீதிமன்றங்கள் சரியான நீதி வழங்கும் என்ற நம்பிக்கையையும் சிறுபான்மை மக்கள் இதன் மூலம் இழந்து விட்டனர். இன்னும் உச்ச நீதிமன்றத்தில் கொடுக்கவேண்டிய மேல் முறையீடு ஒன்றுதான் சிறுபான்மை மக்களின் நம்பிக்கையாக‌ எஞ்சி நிற்கிறது. அங்காவது நேர்மையான, தூரநோக்கு கொண்ட நீதிபதிகள் இல்லாமலா போய்விடுவார்கள்? பொறுத்திருந்து அதையும் பார்ப்போமே!

நல்லவேளை, பிரச்னைக்குரிய இந்த இடத்தைத் தங்களிடம் ஒப்படைக்கச் சொல்லி மூன்று தரப்பினர் தொடர்ந்த வழக்கில் முப்பது பேர் வழக்குத் தொடர்ந்திருந்தால், சுமூகத்திற்கும் சமரசத்திற்கும் வழி வகுக்கிறோம் என்று முப்பது கூறுகளாக போட்டு ஆளுக்கொரு பங்கு வழங்கி தீர்ப்பு சொல்லியிருப்பார்கள்!!