நீங்கா நினைவுகள்! (ஹ‌ஜ் ‍- 1)

    இவ்வுலகில் நாம் எத்தனையோ விஷயங்களை கற்பனையில் சுமந்துக் கொண்டு 'இதுவும் நடக்குமா?' என மனக்கோட்டைக் கட்டி வைத்திருப்போம். அவற்றில் சிலவற்றுக்கு நம் மனதில் அதி முக்கியத்துவம் கொடுத்து, தொடர்ந்து அதற்காக பிரார்த்தித்துக் கொண்டே இருப்போம். ஆனால் அவை எல்லாமே எல்லோருக்கும் நடந்துவிடுவதில்லை. அப்படி ஏதேனும் சில விருப்பங்கள் நடந்துவிட்டால்..? அதை இறைவன் நாடிவிட்டால்..? அந்த அனுபவமும், அதனால் ஏற்பட்ட உணர்வுகளும் எவ்வளவு இனிமையாக இருக்கும்..!!

'யான் பெற்ற‌ இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்' என்று ஒற்றை வார்த்தையில் வாழ்த்து சொல்லி செல்வதைவிட அந்த அனுபவத்தையே சொல்லும்போது, நம்மைப்போல் அதை விரும்பிய பலருக்கும் மேலும் உற்சாகம் ஊட்டக்கூடியதாக இது அமையலாம்! அதன்மூலம் அவர்களும் அந்த இன்ப அனுபவத்தை அடைய முயற்சிக்கலாம். எனவே எதிர்பார்த்து.. எதிர்பார்த்து, ஏங்கிக் கிடைத்த அந்த பாக்கியத்தை, அனுதினமும் நினைத்து நினைத்து சந்தோஷத்துடனும் திருப்தியுடனும் இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்திக்கொண்டே இருக்கும் அந்த‌ இனிய அனுபவத்தை உங்களுடன் பகிர்ந்துக் கொள்கிறேன்.

  

குறிப்பு: ஊர் திரும்பி ஒரு மாதம் ஆகியும் (நம் மீது கடமையாக்கப்பட்ட ஒரு வணக்கத்தை சொல்லிக்காட்டி பெருமைத் தேடியதாக ஆகிவிடுமோ என்ற அச்சத்தில்) இதை எழுதலாமா.. வேண்டாமா.. என எழுதத் தயங்கி, தோழிகளின் வற்புறுத்தல்கள் மற்றும் ஆலோசனைகளுக்கு பிறகுதான் ஒரு தெளிவான முடிவுக்கு வர முடிந்தது. நம் அனுபவம் பிறரை உற்சாகப்படுத்தி அதன் மூலம் அவர்களுக்கு பலன் கிடைத்தால் அதையும் இறைவன் நன்மை கணக்கில் சேர்ப்பான் (இன்ஷா அல்லாஹ்) என நினைத்து பகிரும் இந்த ப‌கிர்வில், இறைவன் சாட்சியாக அணுவளவும் தற்பெருமையோ எவ்வித மிகைப்படுத்தலோ இல்லை என்பதை கூறிக்கொள்கிறேன்.

    இஸ்லாத்தின் ஐந்து அடிப்படைக் கடமைகளில் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு வகையில் தனித்துவம் வாய்ந்தவை! அவற்றில் கடைசிக் கடமையான 'ஹஜ்' என்னும் கடமை ஆயுளில் ஒருமுறை நிறைவேற்றினாலே போதுமானது என்றளவுக்கு அதிகமான வணக்கங்களை உள்ளடக்கிய, உலகளாவிய முஸ்லிம்களின் சமத்துவத்தை நிரூபிக்கின்ற‌ மிகப்பெரிய ஒரு கடமையாகும்!  தேசத்தாலோ இனத்தாலோ குலத்தாலோ கோத்திரத்தாலோ நிறத்தாலோ மொழியாலோ, ஆடை முறைகளினாலோ, தாங்கள் நடைமுறைப்படுத்தும் நாகரிக‌த்தாலோ வேறுபட்ட, உலகின் அத்தனை வகையான முஸ்லிம் மக்களும் ஒரே இடத்தில் ச‌ங்கமித்து, ஒரே வித ஆடைய‌ணிந்து, ஒரே முழக்கம் மொழிந்து, ஒரே முறையைப் பின்பற்றி, ஒரே வித வணக்கங்கள் புரிந்து, ஒரே இறைவனை வேண்டி நிற்கும்... ஓர் உயரிய கடமைதான் ஹஜ்!

நாம் மரணிப்பதற்குள் அந்தக் கடமையை செய்ய நமக்கு பாக்கியம் கிடைக்குமா? என ஏங்கிப் பிரார்த்தித்த பல தருணங்கள் கடந்தன! இந்த வருடம் 'உம்ரா' மட்டுமே செய்ய இயலும், எனவே வகேஷனில் (இந்தியா செல்கையில்) உம்ராவுக்கு செல்வோமென முடிவு செய்திருந்த எங்களுக்கு, (ஹஜ்ஜுக்குரிய பொருளாதார‌ தகுதியைப் பெற்றிராவிடினும்..) ஒரேயொரு நாளில் ஏற்பட்ட மனமாற்றத்தின் மூலம், அதற்காக‌ ஃபைனான்ஸ் லெவலில் (இஸ்லாம் அனுமதித்துள்ள வழியில்) எப்படி தயாராவது என்ற சிந்தனையைத் த‌ந்து.. இந்த வருடமே ஹஜ்ஜுக்கு செல்வதென திடீரென முடிவுசெய்ய வைத்த அந்த கருணையாளனான‌ வல்ல அல்லாஹ்வுக்கு எங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் எவ்வளவு நன்றிகள் செலுத்தினாலும் போதாது! அல்ஹம்துலில்லாஹி ஹம்தன் கஸீரா!!

    ஹஜ்ஜுக்கான எல்லா ஏற்பாடுகளோடு.. மகனை சமாதானப்படுத்துவது ஆரம்பத்தில் பெரும்பாடாக இருந்தது. 'நானும் ஹஜ்ஜுக்கு வந்து 'கஃஅபா'வை நேரில் பார்க்கணும்' ‍ - குழந்தைத்தனம் மாறாத பிடிவாதமாக இதையே சொல்லிக் கொண்டிருந்து ஒருவகையாக தொடர்ந்து சமாதானப்படுத்தியதில் அதுவரை பொறுமையாயிருந்த மகன், புறப்படுவதற்கு முந்தியநாள் ரொம்பவே கலங்க ஆரம்பித்து விட்டதில் மனதுக்கு சங்கடமாகிப் போனது. 'அல்லாஹ்வுக்காகதானே நாங்க ஹஜ்ஜுக்கு செல்கிறோம் ராஜா..? அழக்கூடாது' என்றதும் உடனே கட்டுப்படுத்திக் கொள்வதும், மீண்டும் சிறிது நேரத்தில் சோகமாகி புலம்புவதுமாக பொழுதுபோய்.. புறப்படும் நாளும் விடிந்தது.

சலாமத்தான பிரயாணம் வேண்டி நஃபில் தொழுது, ஃபஜ்ருத் தொழுகையெல்லாம் முடித்துக் கொண்டு புறப்பட்டு, செல்லும் வழியில் மகனுக்கு உபதேசித்துக் கொண்டும் ஆறுதல் வார்த்தைகளைக் கூறிக்கொண்டும் சென்றபோது பெய‌ருக்கு தலையாட்டிக் கொண்டு, வாடிய முகத்தோடு பதிலே பேசாமல் கண்களில் நீர்கட்ட எங்கேயோ பார்ப்பதுபோல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு வந்தது ரொம்ப பாவம்போல இருந்தது. மகனுக்கு கவலை மட்டுமே! ஆனால் அவரை விட்டுச் செல்கிறோம் என்ற கவலை எங்களுக்கு அதிகமிருந்தாலும் இறையில்லத்தைக் காணவும், இறுதிக் கடமையை நிறைவேற்றவும் செல்கிறோம் என்ற அளவிலா ஆனந்தம் அந்த கவலையை அவ்வப்போது மறக்கடிக்கவே செய்தது.

    ஃபிரான்ஸின் சர்வதேச விமான நிலையம்.. எத்தனையோ முறை அங்கு சென்றிருந்தாலும் இந்த முறை அங்கு நுழையும்போது புதுவிதமான ஒரு உற்சாகம்! வழக்கமான ஃபார்மாலிட்டிகளை எல்லாம் முடித்துவிட்டு வந்திருந்த உறவினர்களிடம் விடைபெற்று, செல்ல மகனிடமும் விடைபெற்றுக் கொள்ளும்போது...

    மகன்: ம்மா...! உங்களோடு வர்றவங்க யாராவது இப்போ வராம அன்னுய்லே (கேன்சல்) ஆகியிருந்தாங்கன்னா... அந்த இடத்துல என்னை கூப்பிட்டுச் செல்ல அவங்ககிட்ட‌ கேட்டுப் பார்க்க முடியுமா?
(கடைசி நேரத்திலேயாவது தன்னையும் அழைத்துச் சென்று விடமாட்டார்களா என்று அந்த பிஞ்சு மனதின் ஆவல்!)

    நான்: இப்பலாம் அது முடியாதே கண்ணு...! எல்லோரும் வந்திருக்காங்களே... யாரும் அன்னுய்லே ஆகலபா...

    மகன்: த்ருவா செமேன் (3 வாரம்) கழிச்சு நீ வருவேன்னு சொன்னா 1 முவா (1 மாதம்) மாதிரி ரொம்ப நாளாகிடுமே..ம்மா! (மீண்டும் கண்ணீர் துளிர்க்க.. கூடவே எனக்கும் :( )

    தங்கை: நான் இருக்கேன்ல‌ கண்ணு... நானும் உனக்கொரு உம்மாதானே..? த்ருவா செமேன் சீக்கிரமா ஓடிடும்... இன்ஷா அல்லாஹ். உம்மாவையும் வாப்பாவையும் ஹஜ் நேரத்துல‌ நாம லைவ்ல பார்க்கலாம்..! இப்போ அழக்கூடாது ராஜா.. ம்..?

    கணவர்: உனக்கு டெய்லி நாங்க‌ ஃபோன் போடுவோம் ராஜா. அதோடு சித்தி வீட்ல நீ ஜாலியா விளையாடலாம். அப்புறமா ரிஸ்வானா லாத்தா வந்து உன்ன எல்லா இடத்துக்கும் அழைச்சிட்டு போகும். அங்க போயும் விளையாடலாம். ஓகே..?

    மகன்: (கொஞ்ச நேர மௌனத்துக்கு பிறகு) மக்காவுல‌ ஸ்கைப் இருக்குமா..ம்மா? உன்னையும் வாப்பாவையும் வெப்கேம்லயாச்சும் நான் பார்க்கணும்!

    நான்: ஹஜ் செய்யும்போது அங்கே அதெல்லாம் முடியாதுடா செல்லம்..! நாங்க ஃபோன் போடும்போது என்ன வேணும்னாலும் கேளு... திரும்பி வரும்போது எல்லாம் வாங்கி வர்றோம்.. சரியா?

    சமாதானம் ஆகாமலே 'ம்..!' மட்டும் பதிலாக வந்தது. நெஞ்சை முகர்ந்து முத்தமிட்டு.. திரும்பி திரும்பி பார்த்துக் கொண்டே கையசைத்து நகர்ந்தாயிற்று. வெயிட்டிங் ஹாலில் அமர்ந்திருந்த ஒரு மணி நேரமும் மகனின் கவலையும், செல்லக்கூடிய புனித இடம்/காரியத்தை எண்ணி சந்தோஷமுமாக மாறி மாறி வந்துக்கொண்டிருக்க‌.. 'அல்லாஹ்வுக்காக பிள்ளையைப் பிரிந்து வந்துள்ளோம், அவனே போதுமானவன்!' என (இறைவனிடம் பொறுப்பு சாட்டி) நான் கூற, 'இப்ராஹீம் நபி(அலை) அவர்கள் இறைக்கட்டளையை ஏற்று தன் பாலகனையும் மனைவியையும் யாருமில்லா பாலைவனத்தில் விட்டு வந்தார்களே... அதை ஒருகணம் நினைத்தால், நம் பிள்ளையை நாம் விட்டு வந்தது அதைவிட பல்லாயிரம் மடங்கு குறைவான தியாகமே! அதை நினைத்துதான் நான் சமாதானம் செய்துக் கொள்கிறேன்' என்று என் கணவர் கூறியதும், மிச்சமிருந்த கவலையும் வெகுவாக குறைந்து போனது!

டைரக்ட் ஃப்ளைட் என்பதால் விமானத்தில் ஏறும் முன்பே ஹஜ்ஜுக்கான பிரத்யேக (யூனிஃபார்ம்) ஆடையான 'இஹ்ராம்' ஆடையை ஆண்கள் இங்கிருந்தே அணிந்துக்கொண்டு தயாராகி வந்த‌தைப் பார்த்த‌தும், உலக ஆசைகள் நம் நெஞ்சைவிட்டு விடைபெற ஆரம்பிக்கும் உணர்வு! போர்டிங் அழைப்பு வந்ததும் சுறுசுறுப்பு கூடியவர்களாய் புறப்பட்டு விமானத்துக்குள் காலடி எடுத்து வைக்கும்போது, வழக்கம்போல் இறைவனின் பெயர் சொல்லி வைத்தாலும் இது ஹஜ்ஜுக்கான பயணம் என்ற எண்ணத்தினால் இந்த முறை நம்மையும் அறியாமல் இறை நாமத்தோடு, இறைப் புகழையும் சேர்த்து மொழிந்துக்கொண்டே இருந்தது நாவு! (நம்மை மீறிய இந்த பூரிப்பு அத்தனை ஹாஜிகளுக்கும் நிச்சயம் ஏற்பட்டிருக்கலாம்.) பிறகு பிரயாண துஆவினை ஓதிக் கொண்டு புறப்பட்டு, எப்போது மீகாத் (எல்லை) வரும் என்று மணிக்கொரு முறை கணக்கிட்டுக் கொண்டே வந்து... அந்த நேரமும் நெருங்கிவிட்டது.

(இதன் தொடர்ச்சியைக் காண இங்கே க்ளிக் செய்யவும்.

மூன்றாவது பகுதியினைப் பார்க்க இங்கே க்ளிக் பண்ணவும்)